pennenhouder

Een vriend van mij zei ooit: gedichten schrijven op een beeldscherm,
dat voegt niet, laat staan dat het rijmt.
Ik geef toe dat daar een kern van waarheid in schuilt; gedichten schrijf
je eigenlijk met de hand.
En toch, vanaf dag één, voelde het zo logisch om mijn gedachten via
de juiste alfabetknopjes in beeld te zien verschijnen.
Ik tik sneller dan ik schrijf en kan mijn denken zo makkelijker bijhouden.
Poëzie, gedichten, dat is mijn ding! Ik heb wel eens wat anders
geprobeerd, maar dan loop ik vast. Ik heb niet het geduld voor langere
teksten, terwijl ik wel weken met één gedicht bezig kan zijn.
Ik had echt graag een jeugdroman willen schrijven, en heb het ook
regelmatig geprobeerd, maar na 2 hoofdstukken voel ik een diepe
drang om mijn laptop door het raam te slingeren. Gaat ‘m niet worden.

En wat is er mooier dan een heel klein stukje universum te vangen in
drie regels? Bijvoorbeeld: toen je zei dat sneeuw is om in te liggen…,
wist ik niet dat je bedoelde dat niemand je dan ziet.
Twee regels waar zoveel instaat, die zoveel zeggen en waar je zoveel
over kan fantaseren. Veel zeggen en nog meer voelen met zo min mogelijk
woorden en in klare heldere beelden, dat is voor mij het schrijven van
gedichten.

Ruud