door onvindbaar te blijven dwong je mij
jou te blijven zoeken
in de bossen die je schilderde gaf ik kleur
aan je streken, sprong over je mes,
lag tussen de strak getrokken wortels
van door jou gedane uitspraken, sloop
langs de gescheurde bast van je hart
en struikelde over boute beweringen
die in een heksenkring van zwammen
en klinkklare onzin hun betovering verloren
de paden die je trok nam ik niet, te voorspelbaar,
week voortdurend af, zette her en der een val,
sprong van hol naar nest waarin alleen botjes
en schuldigen, maar niemand bekende
het sloot in mij niet aan; geen verleden
joeg mij nog na, alleen het vinden lag vooruit
en daar besteedde ik rustig een paar levens aan
{ dit gedicht is gepubliceerd in de verzamelbundel Elly Blom Poëziewedstrijd 2013 }