Later in je leven ben je uit solidariteit met je man gaan tekenen en schilderen
en nog iets later gaan golfen. Waarom heb je het jezelf zo moeilijk gemaakt
door hobby’s te kiezen die zo verweven waren met die van je hem?
Was het een manier om jezelf steeds opnieuw in de vergelijking te drukken
waarmee jij jezelf klein kon blijven houden. ‘Hij kan toch alles beter.
Een gekozen afhankelijkheid uit angst hem ooit kwijt te raken?
Van een stoere vrouw die bij het zeilen in de trapeze hing, veranderde jij
in een bange, aarzelende vrouw met een sterk oordeel over de buitenwereld,
jouw manier om om te gaan met de intense angst gewogen te worden, een remedie die ik eerder had gezien wanneer schoolvrienden van mij op bezoek
kwamen en jij ze vanuit de hoogte aankeek, hen corrigeerde in hun taalgebruik en zo het volk in jou op afstand probeerde te houden.
Toen ik zes was, overleed je hartsvriendin op jonge leeftijd aan kanker
en gingen bij jou emotioneel de deuren dicht. Voor een kind niet langer
bereikbaar, weg houvast, weg veiligheid, weg stoere bosmoeder.
En zo schoof mijn wereld weg van die van jou, werd het steeds moeilijker
jou terug te vinden, vergat ik steeds vaker wie jij voor mij was of kon zijn
en liet je mij uiteindelijk alleen in een wereld die te vol was van alles,
te veel was van alles, te groot was van alles, te eenzaam was in dat alles.
En jij? Jij bleef je zorgen maken om je kinderen, uitgevlogen volwassenen
die ouders waren geworden en die het in jouw ogen goed deden, omdat ze,
zoals je pleegde toe te voegen, geen van allen aan de drugs waren gegaan,
allemaal nog netjes bij hun eerste levenspartner waren en twee of meer
kinderen hadden. Ja, dan heb je het goed gedaan als moeder, moet je
hebben gedacht, een rustgevende gedachte als dat de fundamenten zijn