Mijn papa is dood!
Dat heeft hij niet zelf verzonnen.
Het was ook niet één van zijn grapjes.
Eigenlijk heeft hij er niets voor gedaan,
het ging vanzelf.
Hij heeft nog even thuis gelegen,
maar ligt nu onder de grond.
Dat is beter, want dan twijfel ik niet langer
of hij echt weg is.
Op zijn graf
hebben we een hart gezaaid.
Zo netjes mogelijk, zei mama.
Waarom? vroeg ik verbaasd.
Papa ziet toch alleen maar de worteltjes!
{ dit gedicht is gepubliceerd in Gerrit Komrij’s De Nederlandse kinderpoëzie in 1000 en enige gedichten }